به گزارش پایگاه خبری،تحلیلی جمعیت جوانان قشقایی و به نقل از روابط عمومی موسسه هنرمندان پیشکسوت، پروین بهمنی هنرمند موسیقی مقامی که دیروز به دعوت سیدعباس عظیمی مدیرعامل، به این موسسه آمده بود، ساعتی را در خصوص فعالیت‌های گذشته و حال به گفت‌و‌گو نشست.
وی در ابتدای این دیدار ضمن ابراز خوشحالی از این دعوت از بهبود شرایط جسمی‌اش پس از بیماری خبر داد و اظهار داشت: خدا را شکر که پس از طی دوره ای سخت از بیماری این روزها حال بهتری دارم و به فعالیت‌های هنری پژوهشی خود می‌پردازم.
بهمنی که جزو چهره‌های شناخته شده و بین المللی موسیقی مقامی ایران به حساب می‌آید، درباره فعالیت‌های اخیرش از انتشار یک کتاب پژوهشی به نام “اَصلی و کَرَم” در زمینه روایات شفاهی خنیاگران قشقایی و دو آلبوم موسیقی با عنوان‌های “لالایی‌های قشقایی” و “آواز زنان قشقایی” به همت “دامون شش بلوکی” فرزندش، در اواخر زمستان سال گذشته خبر داد.
او در توضیحی کوتاه در مورد این آثار گفت: کتاب “اَصلی و کَرَم” مجموعه ای است از روایات شفاهی موسیقیدانان و خنیاگران قشقایی که بخش عمده ای از آن را اشعار ترکی تشکیل می‌دهند که همگی برای آشنایی بیشتر و سهولت کار پژوهشگران موسیقی به زبان فارسی برگردانده شده است و چکیده ای است از بیش از ۲۰ سال پژوهش که در آن از همفکری و حمایت استاد محمدرضا درویشی بهره فراوان برده‌ام و البته دو آلبوم موسیقی که نام بردم نیز به نوعی باز در زمره کار تحقیقی و پژوهشی قرار می‌گیرند که نمونه‌های ضبط شده ای از این فرهنگ شفاهی در زمینه‌های لالایی و آواز به حساب می‌آیند.
بهمنی در رابطه با جریان موسیقی و اظهار نظرات گوناگون اضافه کرد: صوت خوش اذان، مداحی و مدیحه سرایی، نقالی و تعزیه، موسیقی‌های حماسی و ارزشی دوران جنگ و بسیاری از این دست تحت تأثیر دستگاه‌های مختلف موسیقی ایرانی است.
وی در خصوص موسیقی مقامی نیز گفت: زنان روستایی به ویژه زنان قشقایی هیچ گاه بدون موسیقی نمی‌توانند از پس کارهای سخت زندگی عشایری بر آیند، مشک زنی، لالایی برای کودکان و قالیبافی از جمله این کارها هستند که همگی با موسیقی خاص خود همزمان با کار همراه‌اند، به گونه ای که بر اثر تجربه می‌توانم بگویم؛ مثلاً نوع موسیقی که همزمان با کار از سوی زنان قرائت می‌شود حتی روی جنس و کیفیت قالی هم اثر گذار است.
این هنرمند و پژوهشگر موسیقی همچنین در ادامه صحبت‌هایش از نامگذاری یک فستیوال موسیقی در کشور ترکیه به اسمش خبر داد و افزود: سال گذشته بود که در جریان شرکت در فستیوال ” Giresun Universitesi ” ترکیه متوجه شدم مسولین برگزاری، برنامه تجلیل و تقدیری را به پاس خدماتم برای موسیقی عاشیق‌های ترک و این گونه خاص موسیقی مقامی در نظر گرفته‌اند و قرار است آن را به اسم من نامگذاری کنند که برایم روزی به یاد ماندنی و فراموش نشدنی رقم خورد.
بهمنی با بیان این خاطره، این گونه رویدادها را که در خارج از کشور برای هنرمندی ایرانی رخ می‌دهد را نوعی فرصت فرهنگی قلمداد کرد که باید از سوی مسولین فرهنگ و هنر کشور جدی گرفته شود و در ادامه تصریح کرد: با این حال و پس از حدود ۳۰ سال فعالیت در این عرصه و احیای فرهنگ قشقایی که از فرهنگی شفاهی و سینه به سینه منتقل می‌گردد و اگر به آن توجهی می‌شد شاید امروز با از دنیا رفتن بزرگان و صاحبان سبک از یادها می‌رفت، برای عضویت در موسسه ای که برای تکریم هنرمندان پیشکسوت راه اندازی شده، باید بیش از یکسال در نوبت اعلام نظر شورای ارزشیابی هنرمندان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بمانم و از من طلب درجه یک هنری می‌کنند!، به نظر شما من در این سن و سال توان بالا و پایین کردن پله‌ها و کاغذ بازی‌های اداری را دارم؟ حال آنکه همه مدارک مورد نیاز را پیش از این مدت‌هاست که ارائه داده‌ام.
وی همچنین گفت: من در عمر فعالیت پژوهشی خود ۱۸ هنرمند را به جامعه موسیقی معرفی کردم که آن‌ها هم اکنون از نام آوران این عرصه هستند و درجات هنری خود را نیز دریافت کرده‌اند، اما به دلیل مشغله پژوهشی خود و بیماری سرطان که اخیراً درگیر آن شدم، هیچگاه نشد که به شکل مستمر پیگیر درجه یک هنری‌ام باشم.
بهمنی سخنانش را این گونه به پایان برد: برگزاری بزرگداشت برای من در جشنواره موسیقی فجر و همچنین در معرفی در جشنواره صدای عشایر ایران به عنوان مشاهیر و مفاخر ایران و برترین مفاخر عشایر، کارهایی ارزشمند بودند که از خاطرم نمی‌رود اما آیا این بزرگداشت با عدم اعطای درجه یک هنری و عدم پذیرش به عنوان پیشکسوت هنری در تضاد نیست؟
پروین بهمنی، متولد ۱۳۲۸ در ایل قشقایی است. پروین بهمنی را احیاگر فرهنگ لالایی‌های مادرانه دانسته‌اند. پس از تحصیلات متوسطه وارد تربیت معلم عشایری شیراز شد و سال‌ها به عنوان آموزگار در مناطق مختلف عشایری استان فارس خدمت کرد. پدرش، غلامرضا بهمنی، از موسیقیدانان ایل و صاحب سبک بود. می‌گوید از زمانی که دایه‌اش، لالایی‌ها را در گوشش زمزمه می‌کرد، به موسیقی ایل علاقه‌مند شد و پدر هنرمندش نیز مشوق او بود. این هنرمند همچنین فرزندان خود را با موسیقی سنتی و عشایری آشنا کرد و بیش از دودهه است که زندگی خود را وقف پژوهش و احیای موسیقی سنتی و اصیل ایل قشقایی کرده است.
