معرفی عشایر قشقایی استان بوشهر

منشاء پیدایش عشایر بوشهر را که همگی از ایل بزرگ قشقائی هستند را باید در تاریخ قشقایی فارس جستجو کرد با توجه به آثار به یادمانده و مطالب نقل شده، ایل قشقایی قبل از دوره صفویه از قفقاز به شمال ایران نقل مکان کردند و در زمان شاه عباس ۹۹۸-۱۰۳۸(ش) به فارس کوچانده شده اند. در کتاب باورد تا ابیورد به نقل از مجمع التواریخ آمده است که جد بزرگ قشقایی ها را امیرقاضی شاه لوقشقایی می دانند که نامبرده جمعی از ترکان قشقایی را به دور خود جمع نموده و بر آنان ریاست می نموده است. نوه ایشان به نام جانی آقای قشقایی یکی از صاحب منصبان دربار شاه عباس بوده است. با وجود نظریه ها و اقوال مختلف در مورد تاریخچه قشقایی ها چنین استنباط می شود که آنان حضور هفتصدساله در ایران و مناطق مختلف آن دارند. دامنه های جنوبی زاگرس نیز از ابتدا محل استقرار قشقایی ها بوده است گرچه فارس را مرکز اصلی ایل می دانند؛ اما حضور آنان در پنج استان محدوده سلسله جبال زاگرس عینی است.

هم اکنون علاوه بر فارس که بخش عمده ازجمعیت ایل قشقائی را در خود متمرکز نموده است. در استانهای بوشهر-خوزستان-کهگیلویه و بویراحمد-چهارمحال بختیاری و اصفهان قشقایی ها به اشکال گوناگون (کوچرو و یکجا نشین) زندگی می کنند. بیش از۳۳۱۱ خانوار از آنان در استان بوشهر قلمرو قشلاقی دارند و ۱۹۰۰ خانوار استقرار دائم یافته اند. عشایر قشقایی بوشهر مشتمل بر پنج طایفه و ۳۸ تیره به شرح زیر می باشد.

مناطق عمده استقرار دائم و نیز قشلاقی عشایر استان به ترتیب شهرستانهای دشتستان- دشتی- تنگستان- دیر- جم- دیلم می باشد. مناطق ییلاقی عشایر بوشهر در استان های فارس- اصفهان و چهارمحال بختیاری شامل شهرستانهای آباده- اقلید- مرودشت-شیراز-سمیرم-شهرضا-بروجن و بلداجی می باشد.